آدم‌های اجتماعی‌، روح ورزیده‌تری دارند

موقعیت برخی از آدم‌ها، مثل مواجه شدن با در شیشه‌ای برخی از مغازه‌هاست. آدم می‌ماند در را به طرف خودش بکشد یا به سمت داخل فشار دهد. برخی طوری رفتار می‌کنند که وقتی با آن‎ها مهربان هستی، به محبتت شک می‌کنند و باورش ندارند و اگر تحویلشان نگیری هم می‌گویند برایمان قیافه گرفت.
- آدم‌های بلاتکلیف رابطه‌ها را سخت و پراضطراب می‌کنند و چیزی نمی‌گذرد که تبدیل به موجودات «از آدم به دور» می‌شوند. تنش، عصبانیت، فکر و خیال و احساس بلاتکلیفی از جمله احساس‌های ناخوشایندی است که ارمغان دوستی با این گروه از افراد است. احساسی که بعد از مدتی، ما را نسبت به برخوردهای سرد آن‌ها بی‌قید و بی‌تفاوت می‌کند و ما در برزخ «خوب» یا «بد» بودن عکس‌العمل‌هایمان قرار می‌دهد.
- ناراحتی این گروه مسری است. باعث می‌شود آدم‌های همجوارشان نیز پس از مدتی حساس و زودرنج شوند. چراکه این گروه معمولا خیلی دیر و به سختی اعتماد می‌کنند و ناآرامی آن‌ها خیلی زود سبب ایجاد نوعی تکاپوی غیرارادی در اطرافیانشان می‌شود.
- اگر این آدم‌ها رفیق و دوست باشند، می‌توان دورشان را خط کشید، اما اگر جزو خویشان و نزدیکانتان باشند، نمی‌توان نسبت به آن‌ها بی‌تفاوت بود. از طرف دیگر هم‌صحبتی و رفاقت با آن‌ها رنجتان می‌دهد از طرف دیگر دوری از آن‌ها موجب می‌شود همیشه نگران حال و ارتباطاتشان باشید.
بزرگی می‌گوید: «مقابله با بی‌اعتمادی آدم‌ها، روح را برای اعتماد بیشتر به خویشتن ورزیده می‌کند.» بنابراین خوب است که در مواجهه با آدم‌های سخت‌گیر و شکاک خودمان را رها کنیم و آزاد بیندیشیم و هرگز نگذاریم بی‌اعتمادی‌های ناتمام برخی افراد، باعث اضطراب و دلهره ما شود؛ این تمرینی است برای این‌که بیشتر به خودمان تکیه کنیم و نسبت به برخوردهای تلخ اطرافیانمان مقاوم شویم. بنابراین آدم‌های اجتماعی‌تر، روح ورزیده‌تری دارند.