راهم را عوض می‌کنم تا نبینمت

سلام. این نامه را برایت می‌نویسم تا بدانی چرا جواب نامه‌هایت را نمی‌دهم. امیدوارم معنی سکوتم را بفهمی، هرچند مطمئنم می‌دانی. دوست دارم با من حرف بزنی. دوست دارم نامه‌هایت را بخوانم. اما بازشان نمی‌کنم. هر بار که به خانه می‌آیم دلهره دارم نامه‌ی تو آمده باشد. پاکت ‌نامه‌ی تو را که می‌بینم، دلم می‌لرزد،‌ دستم عرق می‌کند و نفسم بالا نمی‌آید. همان‌جا، کنار باغچه، فندکم را در می‌آورم. نامه‌ی بازنشده‌ات را آتش می‌زنم. حواسم هست تا ذره‌ی آخرش هم بسوزد. بعد خاک باغچه را به هم می‌زنم تا خاکسترها کامل دفن شود. آن وقت می‌آیم توی خانه. با خیال راحت یک لیوان چای می‌خورم و فکر می‌کنم همه چیز خوب است. لااقل چند روزی همه چیز خوب است تا نامه‌ی بعدی تو بیاید.

می‌دانی چرا؟ حتماً یادت هست. دوران دانشکده، تو به من گفتی چرا درس نمی‌‌خوانم. تنبلی‌ام را به رخم کشیدی. بعد ماجرای ازدواجم پیش آمد. گفتی چرا با دختری که دوستش ندارم، ازدواج می‌کنم. من به حرف‌هایت گوش ندادم و کار خودم را کردم. چند ماه که گذشت خواستم طلاق بگیرم. هزار تا دلیل آوردم که نمی‌توانیم با هم زندگی کنیم. تو گفتی دروغ می‌گویم، همه‌ی حرف‌هام حرف مفت است. گفتی مشکلم چیز دیگری است. اما من باز هم کار خودم را کردم. حالا هم از وقتی توی روزنامه خبرش را خوانده‌ای،‌ گیر داده‌ای به شغلم. من که چهار تا فرمول را نمی‌توانستم درست حفظ کنم حالا شده‌ام آقای مهندس. حالا شده‌ام مدیر پروژه‌ی پلی که قرار است قطار از رویش رد شود.

تو چشم دیدن من را نداری... نه! من چشم دیدن تو را ندارم. گوش شنیدن تو را نمی‌خواهم داشته باشم. تو همیشه راست گفته‌ای. اما دروغ‌های من کاری می‌کند که راستگویی تو نمی‌کند. من با دروغ‌هایم خیالم راحت می‌شود. فکر می‌کنم همه چیز خوب است. من آدم خوبی هستم. همیشه موفق بوده‌ام. یک دانشجوی خوب، یک همسر خوب، یک مهندس خوب.

نامه‌های تو آرامشم را می‌گیرد. من نامه‌هایت را می‌سوزانم. من از تو می‌ترسم.