وقتی دلت به "همنشین بد" گواهی می‌دهد

بعضی مسائل دودوتا چهارتا بر نمی‌‌دارد. یعنی نمی‌شود برای همه چیز دنبال یک دلیل منطقی گشت و دید عقل چه خطی می‌دهد و باید کدام ربط را دنبال کرد. تنها ربات‌ها هستند که برای اجرای تمام کارها و دستورات دنبال منطق صفر و یکی هستند که برایشان تعریف کرده‌اند. آدم‌ها عضو موثر و تصمیم‌ساز دیگری به نام دل دارند که - چه بخواهند و چه نخواهند - تاثیر شگرفی در تصمیماتشان دارد. حتی اگر به راهش نروند، یک جایی تاثیر تصمیم‌گیری دل را خواهند دید.

تاثیر اولین برخورد با افرادی که قرار است به نوعی همنشین آدم باشند هم، جزو همین مسائل بدون حساب و کتاب است. چند دقیقه یا چند ساعت بیشتر نیست که همکار، همکلاسی و ... جدید را دیده‌ای؛ اما  دلت مرتب آژیر می‌کشد که مواظب باش! نزدیک نشو! اطلاعات نده و... . حتی ممکن است عقل هم به سرزنش درآید که هنوز نشناخته قضاوت نکن، اما دل حرف خودش را می‌زند.

وقتی عقل و دل ناهماهنگ می‌شوند، یا باید به حرف دل گوش داد یا عقل. اگر در این جدال عقل پیروز میدان باشد، رابطه با فرد جدید دو حالت به خود می‌گیرد: در حالت اول ظاهراً دوستی شکل می‌گیرد ولی در باطن به خاطر سنگ‌اندازی‌های دل ناصاف با فرد جدید، صداقتی که باید، در رابطه وجود ندارد و مرتب منتظر حادثه‌ای هستی که شاید رخ دهد و حتی برای پیشگیری از رخدادهای احتمالی ممکن است فرار به جلو هم بکنی. حالت دوم زمانی است که در کش و قوس رابطه با فرد جدید، دریابی که قضاوت اولیه‌ی دل درست بوده و باید از او دوری می‌کردی تا امروز متحمّل خسارت مادی یا معنوی از جانب "همنشین بد" نشوی.

دل، دل است و  منطق خودش را دارد و نتیجه‌گیری‌هایش در قالب هیچ معادله‌ای نمی‌گنجد؛ حتی وقتی که قضیه اثبات شود.