به هیچ وجه معطل تو نمی‌ماند

نشستن پشت چرخ صنعتی کار سختی است. کافی ست این را از یک مبتدی بپرسی، یا حتی از یک حرفه‌ای؛ هر خیاطی به این واقعیت معترف است که نشستن پشت چرخ صنعتی کار سختی ست. نه فقط به این دلیل که خیاطی هنر دشواری است، و نه به این دلیل که از انتخاب مدل لباس گرفته تا اندازه‌گیری و کشیدن الگوی کار، ذهن آدم خیلی درگیر می‌شود. حتی دلیل دشواری نشستن پشت چرخ صنعتی، ظرافت‌های خاص خیاطی هم نیست؛ ظرافت‌هایی مثل برش‌های دقیق و علامت‌گذاری‌های میلیمتری و دوخت تمیز؛ نه. علت این دشواری هیچ کدام از اینها نیست.

علتش سرعت است؛ سرعت بالای چرخ‌های صنعتی. وقتی پایت را روی پدال چرخ بگذاری، دوختن شروع می‌شود؛ کاری ندارد به اینکه سرعت دست تو برای تا زدن و صاف کردن پارچه‌ات چقدر است؛ سوزن چرخ مدام بالا و پایین می‌رود و می‌دوزد؛ این تویی که باید همپای چرخ حرکت کنی. اولش کمی سخت است؛ آزمون و خطا دارد؛ مدام باید بدوزی و به جبران رج‌های کج و معوج نخ‌های گره خورده، با بشکاف بعضی از دوخت ها را از هم باز کنی، اولش کمی سخت است. ولی وقتی سرعت دستت بالا برود و اختیار حرکات پایت را به دست بگیری، می توانی به راحتی همین سرعت بالا را به کمیت بالا بدل کنی؛ و البته با کیفیت بالا.

 آن وقت شاید باز هم بگویی؛ نشستن پشت چرخ صنعتی کار سختی است، ولی مطمئنم آخرش اضافه می کنی "با اینهمه غیر ممکن نیست"!