اطرافیان سمی را بشناسیم!

بعضی مواقع می‌توان دسته‌ای از اشخاص و وضعیت‌هایی را در زندگی دید که اگر از برخی لحاظ در آنها تغییر ایجاد نکنیم، به حتم آینده‌مان درست مثل گذشته‌مان خواهد شد. پیشرفت از راه درست آن بهایی دارد. قطعا هر دستاوردی خود به خود مستلزم رها کردن یا قربانی کردن بعضی چیزهای دیگراست.

همه ما هر روز تحت تاثیر منفی یک چیزی قرار می‌گیریم. اگر بدانیم در لیوانی سمی کشنده است، هیچ یک داوطلبانه آن را نمی‌خوریم. با این حال ما همگی دوستان، بستگان یا همکارانی داریم که تاثیر آنها بر ما مثل نوشیدن لیوان سم کشنده است. فرقش در این است که در شکل نخست همین که مصرف شود قوای بدنی تحلیل می‌رود و تضعیف می‌شود و بعد عملکرد بدن به کل باز می‌ایستد. اما در شکل دیگر امیدها، بلندپروازی‌ها، اشتیاق‌ها و عطش برای موفقیت را می‌کشد. روش‌ها متفاوت ولی نتیجه نهایی یکسان است. چون بین کسی که جانش را از دست داده با کسی که امیدش را از دست داده، تفاوت ناچیزی است. یکی از چالش‌های بزرگ زندگی این است که هم قدرت تمیز سرمنشاءهای امور منفی را داشته باشیم و هم در صورت لزوم، جسارت کنار گذاشتن آنها را.

-کسانی هستند که به آن‌هایی که کتاب‌های مفید می‌خوانند، می‌خندند. ولی باید بدانیم بین آنهایی که نمی‌توانند بخوانند و آنهایی که نمی‌خواهند بخوانند تفاوت ناچیزی است؛ نتیجه هر دو جهل است.

-عده‌ای افراد جوینده حرفه بهتر را ناامید می‌کنند، ولی بهتر است بدانیم که لازمه یافتن شادکامی این است که هر یک از ما کاری را که مقدر است انجام دهیم، دریابیم.

-افرادی برای آنان که اهداف جاه طلبانه دارند گره به ابرو می‌اندازند. ولی بدانیم که بدون هدف، موفقیتی هم در کار نخواهد نبود، و بدون موفقیت زندگی همان گونه خواهد بود که قبلا بوده است.

-هستند کسانی که درباره انسان‌هایی که در حال پیشرفت هستند، شایعه پراکنی می‌کنند. ولی بدانیم که مواقعی هست که به رغم میل باطنی باید از آنان که محدودمان می‌کنند، روی برگردانیم.

-بعضی‌ها از افرادی که به زندگی بهتری دست پیدا می‌کنند، متنفرند. ولی بدانیم که در بطن فقر و فلاکت شادی کمی است و عشقی هم بین آنان که باید این وضع را تحمل کنند، وجود ندارد.

یکی از حقایق تاسف آور در زندگی این است که وقتی کسی شروع به تغییر دادن و بهتر کردن زندگی خود می‌کند دوستانش او را ترک می‌کنند و وقتی هم در زندگی عقب می‌افتند، می‌‌گویند، «حالا که فلانی وضعش خوب شده ما را از یاد برده». آنهایی که عقب ماندن را انتخاب کرده‌اند کسانی هستند که میان مایگی خود را پذیرفته‌اند. اغلب هم کسانی که از سطح توده، بالاتر رفته‌‌اند می‌خواهند به سراغ دوستان گذشته‌شان بروند و آنان را از روی دوستی و عشق در آغوش بگیرند، چون می‌دانند که آنها به دلیل حسادت‌شان جرات این کار را ندارند.