روی دنده لجبازی نروید!

دنده یک برای این است که ماشین سنگین حرکت کند، دنده دو برای سرعت معمولی. روی سه و چهار و پنج که برود، بسته به باز بودن جاده می‌توان به تاخت رفت. استفاده از دنده و شیوه عوض کردن و زمان آن از اولین اصول یادگرفتن فن حرکت با ماشین است. همان دفعه اول که پشت فرمان بنشینی چند دقیقه بعد نیاز است دنده یک را دو بکنی وگرنه با دنده یک گاز دادن،  داد موتور و دیفرانسیل و متعلقات را در می‌آورد. با دنده دو رفتن و گاز ندادن هم همین داد و هوارها را دارد. از آن طرف در اتوبان که بیافتی کمتر از ۷۰ تا سرعت برانی به جای ماشین، داد افسر در می‌آید: بزن روی دنده چهار و پا را بچسبان به گاز و برو که اتوبان جای لاکپشتی رفتن نیست! قانون می‌گوید: ابتدای حرکت دنده یک، بعد دنده دو، اگر با سرعت راندن مجاز است، طبق قوانین تعیین میزان کیلومترها در جاده‌های مختلف؛ دنده سه، دنده چهار، دنده پنج .

طبق همین آموزش‌ها  کمتر راننده‌ای پیدا می‌شود که در جاده‌های شلوغی که مرتب باید کلاج و ترمز گرفت هرچند که راندن با سرعت بالا مجاز باشد، بزند روی دنده چهار و پنج. در اینجا دنده، طبق قوانین عقلی به این ترتیب عوض می‌شود: دنده یک، دنده دو، دنده زرد(بسته به شرایط در استفاده از آن احتیاط شود) از دنده سه به بعد در جاده‌های شلوغ دیگر اسمش می‌شود  دنده لجبازی و آخر هم دنده خیلی لجبازی! چون راننده کاملا با خطرات پیش رو آشناست. کاملا می‌داند از سه به  بالا با جان و مال خودش و دیگران بازی می‌کند. پس دنده چهار حکما اسمش عوض می‌شود دیگر و روی دنده لجبازی هم که بیافتد، عملکرد و تدبیرش کند می شود. افتاده روی دنده لجبازی دیگر... نمی شود کاریش کرد.
آدمیزاد هم دنده حرکت دارد. دنده یک برای آرام رفتن، دنده دو برای سرعت معمولی، روی دنده سه و چهار و پنج می توان به تاخت رفت. اما طبق قوانین عقلی در برخی شرایط دنده‌ها تعریفشان عوض می شود: دنده یک، دنده تندروی، دنده لجبازی، دنده خیلی لجبازی، دنده... بعضی وقت‌ها توی بعضی شرایط آدم باید حواسش باشد که به تاخت رفتن و افتادن روی دنده لجبازی تبعاتی دارد گاهی غیر قابل جبران. پس صرف اینکه فرمان توی دست آدم است و گاز زیر پا نباید به تاخت رفت و روی رفتن اصرار داشت. کمی که پایت را تکان بدهی و فکر کنی، از ترمز هم به موقعش استفاده خواهی کرد.