3+10 راهکار عملی برای رفیق‌زدایی!
امام علی می‌گوید کسی که نمی‌تواند برای خودش رفیقی دست و پا کند، آدم عاجزی است. اما عاجزتر از او کسی است که رفیقی را که دارد، نمی‌تواند نگه دارد!
در اینجا به شما لیستی می‌دهیم که فاتحه ی رفاقت‌های چندساله و چندده‌ساله‌تان را می خواند.
توجه: این لیست را از دسترس کسانی که رفاقتشان تازه پا گرفته، جداً دور نگه دارید!
ــ اگر می‌خواهید هیچ دوستی برایتان باقی نماند:
1. رودربایستی و حرمت کلاً به کنار؛ مگر نه اینکه ما با دوستانمان صمیمی‌ایم، و یکرنگی و صفا ما را چنان به هم پیوند داده که به قول معروف یک روحیم در دو بدن؟ پس دیگر چرا رودربایستی؟ اصلاً مگر رودربایستی، یک جور پنهان کردن کردن نیست؟ خب، این یعنی دورویی! یعنی عین کف دست نبودن. یعنی نفاق با رفقا. دیدید! راهِ توجیه‌تان باز است. وقتی هیچ حرمتی میان شما و دوستانتان نمانَد و دیگر از هم خجالت نکشید، شرم و حیا از بین می‌رود و بی‌ادبی و بی‌شرمی می‌شود تبر، تا درختی را که سالهاست نشانده‌اید و سانتیمتری رشد کرده و بالا رفته، قطع کند. ولی خب، مگر شما همین را نمی‌خواهید؟
2. لج‌بازی هم خوب است؛ اسمهای دیگرش، همان ستیزه و جدل و بگومگوست. محکم‌ترین پیوندها را می‌بُرد. چون هر یک از طرفین لجباز عزم کرده تا بر دیگری پیروز شود، هیچ چیز جلودارش نیست و هر کاری می کند. حتی اگر لازم باشد سُکر رفاقت را برای همیشه از سر بپراند.
3. به حرف همه گوش کنید؛ دور و بر ما تا دلتان بخواهد پر است از آدم‌های سخن‌چین بی‌کاری که می‌توانند حرفهای بی‌ربط زیادی راجع به دوستانمان در گوشمان بزنند و کاری کنند که سرد و بی‌‌طعم و رنگ شود چای داغ لبریزی که تو و دوستت داشتید با کلی صفا و خاطره می‌نوشیدید. قندِ رفاقت و اتّکایتان به هم، گوشه‌ی لپتان بود.
4. حسودی کنید!
5. خودخواه باشید؛ همیشه فقط دوستانتان باید برای شما مرام بگذارند؛ همیشه فقط دوستانتان باید توی گرفتاری‌ها و مشکلات و سختی‌ها به کمکتان بیایند؛ همیشه دوستانتان مشکل دارند و باید خودشان را اصلاح کنند و همیشه فقط شما باید ازشان انتقاد کنید؛ همیشه فقط شما باید با دوستانتان شوخی کنید؛ همیشه فقط دوستانتان باید رفتارهای شما را تحمل کنند؛ همیشه فقط شما باید از دوستانتان توقع داشته باشید؛ همیشه فقط... و این‌طوری، فقط شما با شمایتان می‌مانید!
6. جوری باشید که شما را با یک من عسل هم نشود خورد؛ بداخلاق باشید، همیشه و بی‌هیچ علتی! «من اعصابم ضعیف است» خیلی جمله‌ی خوبی است.
7. تحمل: صفر، صبر: کم، حوصله: ندارم، نق: می‌زنم! این، مکمل شماره ی قبلی است. این و آن چنان زقّومی از شما می‌سازد که احدی حاضر نخواهد شد به‌تان نزدیک شود.
8. از اساس به همه چیز شک کنید؛ اصلاً بدبین باشید. به هر چیز که دوستتان گفت. یا هر رفتاری که کرد. یا هر تغییری که کرده بود. حتی چیزهای پیش‌پاافتاده‌ی کوچک! فیلسوف‌ها می‌گویند شک مقدمه‌ی یقین است. اگر شکاک و بدبین و بددل باشید، شما هم به این «یقین» خواهید رسید که هیچ دوستی برایتان باقی نمانده است.
9. بروید تا دینِ رفتارهای دوستانتان، و یک توبره ایراد از هرکدامشان درآورید؛ هیچ کس نباید فکر کند شما آدم هالویی هستید. همه ــ و از جمله دوست هاتان ــ باید بدانند شما چه آدم دقیق و موشکاف و باریک‌بینی هستید و ــ از اینها مهم‌تر ــ چشمان تیزی دارید که هیچ اشتباه و سهو و ایرادی از آن مخفی نمی‌ماند! دوستانتان باید مواظب ریز و درشت رفتارهاشان باشند مقابل شما.
10. تا حالا فکر کرده‌اید که می‌توانید آدم مکاّر و آب‌زیرکاهی باشید؟ خب فکر کنید!
+ سه راهکار کاملاً متفاوت!
1. یک‌دفعه همه‌ی محبتتان را سرازیر دوستتان کنید؛ در این وضعیت کاملاً عاطفی، دوست عزیز شما اگر کوچکترین تغییری در رفتارتان ببیند ــ چون عادت کرده همیشه در امواج پرمهر شما غوطه بخورد و وقتهای خستگی یا عصبانیت یا دلگیری، در خنکای ساحل از گل‌نازک‌ترشما بیاساید، یکباره جا می‌خورد و به‌تان بدبین می‌شود و قدری می‌رود عقب و خوب نگاهتان می‌کند ببیند خودتانید یا نه. بعد که می بیند نیستید یکباره ازتان فاصله می‌گیرد.
2. می‌گویند با یافتن دوستان جدید، دوستان قدیمی را فراموش نکنید؛ شما فراموش بکنید!
3. پولتان را خرج هدیه برای دوستتان نکنید؛ هدیه دوستی را پایدارتر و پابرجاتر می‌کند؛ شما که این را نمی‌خواهید! پس پولهاتان را پس‌انداز کنید!
